حرص انسان حدِّ یَقِفی ندارد  

فی الکافی، عن الصادق (علیه السلام ) ما فَتَحَ اللَّهُ عَلَى عَبْدٍ بَاباً مِنْ أَمْرِ الدُّنْيَا إِلَّا فَتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ مِنَ الْحِرْصِ مِثْلَهُ (الشافی،ص 595 )

می فرماید: خدای متعال هیچ بابی از دنیا را به روى انسانی باز نکرد مگر اینکه به همان اندازه بابی از حرص به روی او بازکرد؛ یعنی حرص انسان حدّ یقفی ندارد.

خیال می کنیم اگر فلان چیز و فلان چیز را داشته باشیم، دیگر چیزی نمی خواهیم. اگر یک خانه خوب، یک زندگی مرفّهی داشتیم، دیگر چیزی لازم نداریم. این، تصور و توّهم ماست.

به مجردی که انسان دسترسی پیدا کرد به آن چیزی که آن را آرزو می کرده است، حرص هم به همان اندازه در وجود او رشد می کند. آن کسانی که بیشتر از دنیا برخوردارند، پول بیشتری، ثروت ، امکانات یا مقام بیشتری دارند، حرص آنها بیشتر است .

نتیجه حرص این می شود که اولاً : همیشه هراس دارد که مبادا آن چیزی را که در اختیار دارد، از دست او خارج شود. ثانیاً : سعی می کند هر چه بیشتر بر آن بیفزاید... ( که اگر این حرص با تقوی و ورع کنترل نشود، انسان را به نابودی می کشاند . )

[شرح حدیث از مقام معظم رهبری (مدظله العالی) جلسه 317 درس خارج ، 15/ 10/ 88 ]