نشانه های رضایت خدا از بندگان
 
 از حضرت موسی (ع) جمله ای قابل توجّه نقل شده است. این بزرگ مرد الهی، یک وقتی از خدا پرسید:«یا رَبِّ أَخبِرنِی عَن آیةِ رِضَاک عَن عَبدِک».[1]
خدایا! من از کجا بفهمم که از من راضی هستی، و اصولًا نشانه ای هست که بنده تو بفهمد که از او راضی هستی؟ مسئله بسیار عالی ای پرسیده است: من از کجا بفهمم که خدایم از من راضی است؟! أعوذ بالله! شاید خدا از من غضبناک است؛ بلکه تصمیم دارد مرا عذاب کند. خداوند[در پاسخ حضرت موسی(ع)] دو سه تا نشانه، ذکر فرمود:«إِذَا رَأَیتَنِی أُهَیئُ عَبدِی لِطَاعَتِی وَ أَصرِفُهُ عَن مَعصِیتِی فَذَلِک آیةُ رِضَای»،[2]
اگر دیدید کاری می کنم که خواهی نخواهی، بنده من به دنبال کار خیری راه می افتد، آن، نشانه رضایت من است. گاهی برای انسان، موقعیتی ایجاد می شود که مثلًا رفیقی سراغش می آید، مسافرت و یا کاری پیش می آید، می بینید که یک کار خیری انجام می دهد: نماز می خواند و روزه می گیرد. خلاصه به اقتضای محیط، خداوند کاری می کند که انسان خواهی نخواهی، موفق به [انجام دادن کار] خیری می شود. [یا زمانی که انسان ] به سوی گناهی می رود، چندین مانع پیش می آید و نمی تواند آن را انجام بدهد. اینها علامت آن است که خدا او را دوست دارد. از این بالاتر، خدا جمله ای را می فرماید:«إِذَا رَأَیتَ نَفسَک تُحِبُّ المَسَاکینَ وَ تُبغِضُ الجَبَّارِینَ».[3]
اگر روحت این طوری شد که مستضعفان و مستمندان را دوست داشتی، امّا قلدرها و ستمگرها را دشمن داشتی، این، علامت آن است که تو مرا دوست داری، و من تو را دوست دارم.[4]

پی نوشت ها

[1] مجلسی، بحارالأنوار، ج 67، ص 26، ح 29.

[2] همان‏.

[3] خطاب به موسى(ع): إذا رأيتَ نَفسَكَ تُحِبُّ المَساكِينَ وتُبغِضُ الجَبّارينَ فذلِكَ آيَةُ رِضاىَ.‏(بحار الأنوار، ج 67، ص 27).

[4] 27/ 3/ 1367، خطبه اوّل.